عارف انصراف مي‌دهد؟

اگرچه تا مشخص نشدن نتايج دور دوم انتخابات نمي‌توان نظر صريحي درباره آن به طور قاطع اعلام کرد اما اگر فرض بر حضور لاريجاني و عارف باشد آن‌گاه بايد ميزان راي اين دو را بررسي کرد که به اعتقاد برخي لاريجاني شانس بيشتري براي جلوس بر کرسي رياست دارد و عارف بايد بار ديگر براي مصلحت کشور با رياست خداحافظي کند اما آيا اين کنار رفتن براي حاميان عارف و اصلاح‌طلبان خوشايند است؟ به طور طبيعي عارف نشان داده که اهل گذشت و ايثار براي کشور است که نمونه آن را در انتخابات رياست‌جمهوري شاهد بوديم و عارف به نفع روحاني از رقابت منصرف شد و اين‌بار هم انتظار از او چنين است که پس از مشخص شدن ترکيب اصلي مجلس دهم و بالا بودن راي لاريجاني براي رياست او با اين کرسي فعلا خداحافظي کند. اما چه بايد کرد تا عارف بدون هزينه عرصه را براي رياست لاريجاني فراهم کند؟ برخي کارشناسان عرصه سياست معتقدند که در اين مسير بايد بزرگان وارد شوند. بي‌شک تنها در زماني حاميان عارف راضي به واگذار کردن عرصه رياست مجلس به لاريجاني هستند که خواسته‌هاي آنان هم محقق شود که نخستين آن تشکيل فراکسيون اصلاحات در مجلس است که هدف آن انسجام بخشيدن به اصلاح‌طلبان در خانه ملت و تاثيرگذاري آنان در تصميم‌گيري‌هاي مجلس است. شايد درخواست بعدي آنان نشاندن يک اصلاح‌طلب بر کرسي نايب‌رئيسي و رياست چند کميسيون مجلس باشد که در ازاي بقاي لاريجاني بر کرسي رياست، طلب شود و چندين خواسته ديگر که در صورت کنار رفتن مشروط عارف مطرح مي‌شود.

تضمين تحقق خواست اصلاح‌طلبان

اما چگونه بايد به اين امر اعتماد داشت که در صورت کنار رفتن عارف اين خواست هاي اصلاح‌طلبان محقق شود که در اينجا نياز به حضور بزرگان احساس مي‌شود البته بحث اعتماد به لاريجاني مطرح نيست چرا که بارها دو طرف يعني اصلاح‌طلبان و لاريجاني اعتماد به همديگر را نشان دادند و ترديدي در اين موضوع نيست اما بايد توجه داشت که احتمال کارشکني برخي براي عدم تحقق اين وعده‌ها وجود دارد که در اين زمان نقش بزرگان روشن مي‌شود و درصورت عدم تحقق اين وعده‌ها ديگر لازم نيست لاريجاني و عارف با يکديگر رو به رو شوند بلکه بزرگان هستند که به آنها گوشزد مي‌کنند سرنوشت کرسي رياست چگونه تعيين شده است...